Με πόνο ψυχής, βαθύτατη θλίψη και έντονη συναισθηματική φόρτιση, απευθύνουμε σήμερα, το ύστατο χαίρε σ’ ένα πανάξιο μέλος της Αστυνομίας Κύπρου, ένα συνεργάτη, ένα φίλο, ένα σωστό οικογενειάρχη, πάνω απ’ όλα έναν άνθρωπο με όλη τη σημασία της λέξης. Τον Αστυνομικό Διευθυντή Αμμοχώστου, Ανώτερο Αστυνόμο, Αντώνη Παπακωνσταντίνου.
Ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στο Παραλίμνι στις 26 Σεπτεμβρίου, 1957 εν μέσω του Απελευθερωτικού Αγώνα ΄55-΄59 και ήταν μέλος πολυμελούς οικογένειας έξι παιδιών. Ο πατέρας του, ιερέας, Παπακωνσταντής Παπακωνσταντίνου και η μητέρα του Κορνηλία Παπακωνσταντή, τους μεγάλωσαν με τρόπο ορθό, συνετό και ενάρετο. Ο πατέρας του, ο οποίος συμμετείχε στον Απελευθερωτικό Αγώνα, κατά τον οποίο συνελήφθηκε και βασανίστηκε από τους Άγγλους, εμφύσησε στον Αντώνη, τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και γενικά αρετές και αξίες, που τον συνόδευσαν μέχρι το τέλος της ζωής του, με κυριότερες το ήθος, την φιλοτιμία, την φιλοπατρία, το αίσθημα ευθύνης και αυθεντική έγνοια προς την οικογένεια, την κοινωνία και τον τόπο.
Εντάχθηκε στις τάξεις της Αστυνομίας Κύπρου την 1η Μαρτίου, 1979 και κατά την πολύχρονη υπηρεσία του στο Αστυνομικό Σώμα εργάστηκε σε σημαντικές Υπηρεσίες και Τμήματα της Αστυνομίας, επιδεικνύοντας ανελλιπώς και πάντοτε υψηλότατο επίπεδο επαγγελματισμού, ζήλο και αφοσίωση.
Από το 1979 μέχρι το 1990, υπηρέτησε στη νεοϊδρυθείσα τότε Μ.Μ.Α.Δ., βάζοντας το δικό του ιδιαίτερο στίγμα, με τον δυναμισμό, το υψηλό επίπεδο αντίληψης και την αφοσίωση που τον χαρακτήριζε σε όλη τη μετέπειτα πορεία του. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στη Μ.Μ.Α.Δ., επιλέγηκε και τοποθετήθηκε στον Ειδικό Αντιτρομοκρατικό Ουλαμό, γεγονός που καταδεικνύει ότι το υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού, οι μεγάλες δυνατότητες και ικανότητες που είχε, καθώς και η ψυχική και σωματική του δύναμη, διαφάνηκαν από πολύ νωρίς. Συμμετείχε με επιτυχία σε αρκετές και σημαντικές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένης της κατάληψης του πλοίου ARIBEL που μετέφερε λαθραία τσιγάρα το 1982, στην περιοχή Κάβο Γκρέκο. Για τη συμβολή του σε εκείνη την επιχείρηση, όπου είχε σημαντικό συντονιστικό ρόλο, έλαβε τα εύσημα από την Ηγεσία και τους προϊσταμένους του. Πολύτιμη επίσης ήταν η συνδρομή του στη μεγάλη επιχείρηση ανθρωπιστικής βοήθειας προς αποκλεισμένα ορεινά χωριά λόγω βαριάς χιονόπτωσης το 1988, κατά την οποία υπήρξε υπεύθυνος πληρώματος του πρώτου ελικοπτέρου που είχε προμηθευτεί τότε η Αστυνομία. Αγάπησε πολύ τη ΜΜΑΔ και τον ΕΑΟ και δημιούργησε δυνατές φιλίες σ’ εκείνο τον χώρο, οι οποίες διατηρήθηκαν μέχρι και το τέλος της ζωής του. Με επιτυχία όμως υπηρέτησε από το 1990 ως το 1995 και στην Αεροπορική Πτέρυγα της Αστυνομίας, νυν Μονάδα Αεροπορικών Επιχειρήσεων και στη Λιμενική και Ναυτική Αστυνομία για τα επόμενα δύο χρόνια, όπου επίσης παρήγαγε σημαντικό έργο. Ιδιαίτερα έντονη ωστόσο άφησε τη σφραγίδα του στην επαρχία όπου γεννήθηκε και έζησε. Υπηρέτησε στην Αστυνομική Διεύθυνση Αμμοχώστου από το 1997 μέχρι το 2008. Στην Αστυνομική Διεύθυνση Αμμοχώστου, εργάστηκε ως Υπεύθυνος του Ουλαμού Πρόληψης Εγκλήματος, ως Υπεύθυνος του Γραφείου Υπαίθρου, ως Βοηθός Αστυνομικός Διευθυντής. Το 2008, τοποθετήθηκε ως Διευθυντής της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αεροδρομίων (ΔΑ.ΣΑ.) παραμένοντας μέχρι το 2014, ενώ τελευταίος του σταθμός ήταν η θέση του Αστυνομικού Διευθυντή της επαρχίας Αμμοχώστου.
Στην ιεραρχία της Αστυνομίας καταξιώθηκε να φτάσει μέχρι τον βαθμό του Ανώτερου Αστυνόμου, ως απόρροια των αδιαμφισβήτητων προσόντων και ικανοτήτων του και συνάμα του ζήλου και της αφοσίωσης που τον χαρακτήριζαν.
Υψηλές ήταν οι επιδόσεις του ως νεοπροσληφθείς αστυνομικός στην Αστυνομική Σχολή, ενώ άλλη μια απόδειξη των ικανοτήτων του και της αφοσίωσης στην Υπηρεσία, ήταν η απόκτηση του επαμειβόμενου κυπέλλου Αστυνομίας το 1985, μιας σημαντικής διάκρισης που λαμβάνουν λίγα και εκλεκτά μέλη του Αστυνομικού Σώματος. Όντας φιλομαθής και φιλοπρόοδος, ο Αντώνης φρόντιζε πάντοτε να επιμορφώνεται και να αναβαθμίζει το επίπεδο της μόρφωσης και επαγγελματικής του κατάρτισης, παρακολουθώντας αρκετές εκπαιδεύσεις και μετεκπαιδεύσεις σε θέματα αστυνομικού, αλλά και γενικότερου ενδιαφέροντος.
Το πλέον όμως σημαντικό θα ήταν να αναφερθούμε και να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στον χαρακτήρα και στην προσωπικότητά του. Ο «Αντωνάκης», όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν οι φίλοι και η σύζυγός του Μαρία, προσπαθούσε πάντοτε να κρατά ισορροπίες και να επιλύει προβλήματα. Ήταν πράος και με προθυμία βοηθούσε πάντοτε τους συναδέλφους, αλλά και τον κάθε πολίτη που ζητούσε βοήθεια.
Αισθάνομαι την ανάγκη στο σημείο αυτό να καταθέσω και να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου εμπειρία από τη γνωριμία μου και τη συνεργασία μου με τον Αντώνη. Γνώρισα καλά τον άνθρωπο Αντώνη Παπακωνσταντίνου το 2006, όταν μετατέθηκα ως Βοηθός Διευθυντής στην Αστυνομική Διεύθυνση Αμμοχώστου. Τότε, ο Αντώνης υπηρετούσε ως Υπεύθυνος Υπαίθρου της επαρχίας.
Από την πρώτη στιγμή διέκρινα την πραότητα, το ήθος και την σπάνια προσωπικότητά του. Ένας άνθρωπος γιομάτος ανθρωπιά, καλοσύνη, ευγένεια, με θετική πάντοτε σκέψη και ένα καλό λόγο για τον καθένα. Άνθρωπος της συζήτησης για την επίλυση προβλημάτων και όχι της σύγκρουσης. Είχε το σπάνιο εκείνο προτέρημα να συνδυάζει τον δυναμισμό με τη νηφαλιότητα. Ήταν κυριολεκτικά μία ήρεμη δύναμη.
Εγώ τότε ήμουν εντελώς ξένος και άγνωστος στην περιοχή Αμμοχώστου. Ο Αντώνης λοιπόν, όχι μόνο δεν με είδε αρνητικά ή και ανταγωνιστικά, αλλά αντίθετα στάθηκε δίπλα μου, με στήριξε και με καθοδήγησε σε ότι χρειάστηκα σε σχέση με τα νέα μου καθήκοντα και αρμοδιότητες.
Το 2014, όταν διορίστηκα στη θέση του Αρχηγού Αστυνομίας, ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου υπηρετούσε στη Διεύθυνση Ασφάλειας Αεροδρομίων(Δ.ΑΣ.Α), ως Διευθυντής. Λαμβάνοντας υπόψη και αξιολογώντας όλα τα δεδομένα σε σχέση με τον άρτιο επαγγελματισμό του και την αφοσίωσή του στην Υπηρεσία, τον τοποθέτησα στη θέση του Αστυνομικού Διευθυντή Αμμοχώστου, μια επαρχία ημικατεχόμενη, ομολογουμένως δύσκολη από πλευράς αστυνόμευσης και δημόσιας ασφάλειας, ιδιαίτερα κατά την καλοκαιρινή περίοδο.
Εκείνο που διέκρινα πάντοτε στον Αντώνη ως Αστυνομικό Διευθυντή της Επαρχίας Αμμοχώστου, ήταν ότι ακόμα και στα πιο δύσκολα, ακόμα και όταν οι περιστάσεις δεν μας άφηναν περιθώρια αισιοδοξίας, ακόμα και όταν ανησυχούσα και ήμουν έντονος, ο Αντώνης με καθησύχαζε, μ’ εκείνο το μειλίχιο, υπομονετικό και συνάμα διαβεβαιωτικό του ύφος, λέγοντας μου, «Αρχηγέ μου μην ανησυχείς, θα πάμε καλά, θα τα καταφέρουμε. Θα προσπαθήσουμε ακόμη περισσότερο». Πάντοτε ψύχραιμος, πειθαρχημένος, προσηλωμένος ολοκληρωτικά στο καθήκον…
Ο γολγοθάς του με την υγεία του ξεκίνησε το 2012. Ωστόσο, με τη δύναμη και την αποφασιστικότητα που τον διέκρινε, πάλαιψε και κατόρθωσε να την ξεπεράσει σ’ εκείνο το στάδιο. Δυστυχώς μερικά χρόνια μετά , το 2017 η ύπουλη αυτή ασθένεια, ξανακτύπησε και παρ΄όλο που έδωσε μια ακόμη γενναία μάχη, όπως ο Αντώνης ήξερε πάντοτε να δίνει, αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε.
Αξέχαστη θα μου μείνει η επίσκεψή μου στο νοσοκομείο «American Medical Centre”, όπου διένυε, όπως φαινόταν, το τελευταίο στάδιο της ζωής του. Ταλαιπωρημένος, εξουθενωμένος και ενώ φαινόταν έκδηλα ότι πονούσε, άπλωσε το χέρι του και έσφιξε το δικό μου, με όση δύναμη του είχε απομείνει, ψελλίζοντας « Υποβάλλω τα σέβη μου στον Αρχηγό μου, μεγάλη μου τιμή Αρχηγέ μου». Κατάφερα να απαντήσω συγκρατώντας τη συγκίνησή μου πως η τιμή και η χαρά ήταν δική μου που τον έβλεπα. Σε λίγο θα αφυπηρετούσε, μου είπε και ότι θα ήθελε να είχε χρόνο να περάσει με την οικογένεια και τους φίλους του. Αυτά μόνο. Με αξιοπρέπεια, χωρίς παράπονο. Έτσι, όπως ήταν πάντοτε ο Αντώνης. Αξιοπρεπής, μετρημένος, ευγενικός, ωραίος άνθρωπος.
Η Αστυνομία Κύπρου χάνει ένα ανώτερο αξιωματικό από τους λίγους που είχε ποτέ στις τάξεις της. Αυτό δεν το ορίζει η στιγμή. Το ορίζει η σταδιοδρομία του των 40 σχεδόν χρόνων και η όλη του πορεία στην Υπηρεσία μας. Μια πορεία που χαρακτηρίστηκε από άψογο επαγγελματισμό, αφοσίωση και ζήλο, μα πάνω απ’ όλα ήθος. Χάνω και εγώ ως Αρχηγός, η υπόλοιπη ηγεσία του Σώματος, αλλά και όλοι οι Αξιωματικοί, στελέχη και μέλη της Αστυνομίας, ένα πολύτιμο συνεργάτη, ένα άρτιο επαγγελματία, έναν αστυνομικό που ουδέποτε αντίκρυσε τη δουλειά του, ως επάγγελμα, αλλά ως λειτούργημα. Θα αποτελεί πάντοτε σημείο αναφοράς για τους συναδέλφους του, για όλους εμάς. Μέχρι την τελευταία του στιγμή ήταν αφοσιωμένος στο καθήκον και επεδείκνυε συνεχές ενδιαφέρον για την υπηρεσία.
Αστυνομικέ Διευθυντή Αμμοχώστου, Ανώτερε Αστυνόμε, συνάδελφε και φίλε Αντώνη Παπακωνσταντίνου,
Εκ μέρους της Αστυνομίας Κύπρου, της Υπηρεσίας που τόσο αγάπησες και στην οποία αφιερώθηκες ολοκληρωτικά για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, θέτοντας το καθήκον προς την Υπηρεσία, την κοινωνία και την πατρίδα πάνω απ’ όλα, εκ μέρους όλων των μελών, στελεχών και της υπόλοιπης Ηγεσίας και εμού προσωπικά, ως Αρχηγού του Σώματος, του Αρχηγού σου, όπως με αγάπη πάντοτε με προσφωνούσες, θέλω να σου εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ για την ανεκτίμητη προσφορά σου στην κοινωνία, την πατρίδα και την Αστυνομία Κύπρου. Σε ευχαριστώ Αντώνη, γιατί υπήρξες η προσωποποίηση της Αστυνομίας Κύπρου, ως Ανθρώπινης και Υπερήφανης. Γιατί υπήρξες αυτό που ο κάθε αστυνομικός οφείλει και πρέπει να είναι. Αξιοπρεπής, πράος, ευγενικός, άρτιος επαγγελματίας, πρότυπο ήθους, πάνω απ΄όλα άνθρωπος.
Σ’ ευχαριστώ γιατί τίμησες τη στολή και τον όρκο που έδωσες, όσο λίγοι.
Σίγουρα Αντώνη είχες ακόμη πολλά να δώσεις σε όλους μας. Στην οικογένεια σου, στην ευρύτερη σου οικογένεια, την Αστυνομία, στους φίλους σου. Έφυγες χωρίς να δεις το όραμά σου για τη νέα Αστυνομική Διεύθυνση Αμμοχώστου να ολοκληρώνεται.
Είθε ο Θεός να δίνει δύναμη στους δικούς σου ανθρώπους, κυρίως στη σύζυγό σου, Μαρία και στα παιδιά σου, Κωνσταντίνο, Αδάμο και Δήμητρα, να διαχειριστούν την τεράστια αυτή απώλεια. Και ας αποτελέσει μικρή παρηγοριά στον ανείπωτο πόνο τους, το γεγονός ότι υπήρξες πάντοτε υπόδειγμα. Αστυνομικού, Οικογενειάρχη και Ανθρώπου. Θα μείνεις για πάντα στο μυαλό και στις καρδιές μας. Αιωνία ας είναι η μνήμη σου και ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.