Με αισθήματα δέους και συνάμα βαθιάς συγκίνησης, μνημονεύουμε σήμερα και παράλληλα αποτίουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον Αστυφύλακα 3535, Ανδρέα Μιχαηλίδη, ο οποίος, μετά από επίθεση των πραξικοπηματιών, το πρωί της 15
ης Ιουλίου 1974, στο Αρχηγείο Αστυνομίας, υπέστη σοβαρό τραυματισμό, χάνοντας τελικά λίγες ημέρες αργότερα, στις 06 Αυγούστου του 1974, τη μάχη για τη ζωή.
Η εκφώνηση του σημερινού επιμνημόσυνου λόγου για ένα ήρωα που προέρχεται από τις τάξεις της Αστυνομίας, δημιουργεί σ’ εμένα ως Αρχηγό του Σώματος, συναισθήματα συγκίνησης, σεβασμού και θαυμασμού. Την ίδια στιγμή αισθάνομαι βαριά την ευθύνη να μιλήσω γι’ αυτόν τον 28χρονο τότε νέο, που την αποφράδα εκείνη ημέρα, έκανε την υπέρτατη υπέρβαση. Την υπέρβαση που τον ανύψωσε σ’ ένα άλλο επίπεδο, πέρα και πάνω από τα ευτελή, τα μικρά και τ’ ανθρώπινα που τον μετέτρεψε από ένα απλό καθημερινό άνθρωπο σε ήρωα, σε πρότυπο και ίνδαλμα για τις μελλοντικές γενεές.
Αιδεσιμότατε,
Εκπρόσωποι Κοινοβουλευτικών Κομμάτων,
Κύριοι Πρόεδροι των Κοινοτικών Συμβουλίων Καλλέπειας, Μεσόγης, Τσάδας,
Κυρίες και Κύριοι,
43 χρόνια έχουν παρέλθει από το μαύρο καλοκαίρι του 1974 και από το διπλό έγκλημα που συντελέστηκε σε βάρος του τόπου και του λαού μας, με την εκδήλωση του προδοτικού πραξικοπήματος και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής που ακολούθησε. 43 χρόνια μετά... Αγιάτρευτος παραμένει ο πόνος και αιμοστάζουσες οι πληγές της μικρής μας πατρίδας. Κάθε χρόνο, τούτες τις φωτεινές καλοκαιρινές μέρες ξυπνούν σκοτεινές μνήμες και θύμησες από εκείνες τις εφιαλτικές ώρες της δραματικότερης, ίσως, σελίδας της πολυτάραχης ιστορίας αυτού του τόπου. Στη σελίδα όμως αυτή, που κάθε Ιούλιο και Αύγουστο ανοίγεται, δεν είναι όλα γκρίζα, θολά και αρνητικά. Ξεχωρίζουν τα χρυσά γράμματα με τα οποία είναι ανεξίτηλα γραμμένες οι ηρωικές πράξεις των Κυπρίων αγωνιστών, ξυπνώντας σε όλους εμάς αισθήματα υπερηφάνειας, θαυμασμού, δέους, σεβασμού και τιμής για τους ανθρώπους εκείνους που ήταν, απόλυτα συνεπείς απέναντι στην εθνική τους ευθύνη και υποχρέωση που υπερέβησαν τη λογική και τα ανθρώπινα που εκδήλωσαν, στον υπέρτατο βαθμό, την αγάπη τους προς τον τόπο, την πατρίδα, τη δημοκρατία και τον συνάνθρωπο που ενσάρκωσαν και προσωποποίησαν τα ιδεώδη του ελληνισμού.
Ένας τέτοιος άνθρωπος, λεβέντης, πανάξιο μέλος της Αστυνομίας Κύπρου και φλογερός πατριώτης, με ταπεινότητα και ευσυνειδησία, υπήρξε ο Ανδρέας Μιχαηλίδης. Ένα από τα έντεκα παιδιά του Νίκου και της Ευθυμίας. Γεννημένος στην Καλλέπεια της Πάφου τον Αύγουστο του 1946, συμπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία και προσελήφθηκε ως Ειδικός Αστυνομικός, υπηρετώντας στον Ηλεκτροπαραγωγικό Σταθμό Μονής. Το 1968 νυμφεύεται την Αναστασία Αυγουστή, αποκτώντας δύο παιδιά, την Έφη και τον Στέλιο. Η αγάπη του για την οικογένειά του ήταν μεγάλη. Την ίδια μεγάλη αγάπη έτρεφε και για την πατρίδα του. Γιατί έτσι έμαθε από παιδί: ότι η πατρίδα, το χώμα των προγόνων μας, είναι ότι πιο ιερό, το ανώτερο αγαθό στη ζωή, το πιο ακριβό και πολύτιμο κληροδότημα που θα αφήσουμε στα παιδιά μας. Και για αυτό το υψηλό ιδανικό, την πατρίδα του, έθετε σε κίνδυνο, πολλές φορές, τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του. Όταν το 1973 αποσπάστηκε στο Εφεδρικό, υπερασπιζόμενος τον Πρόεδρο Μακάριο και την νομιμότητα, επανειλημμένως δεχόταν απειλές, γι’ αυτό και μετακόμιζε, κατά τακτά χρονικά διαστήματα, σε διάφορες περιοχές της Κύπρου. Αυτό, βέβαια, δεν στάθηκε εμπόδιο να συνεχίσει την αντιστασιακή του δράση. Τον τελευταίο μήνα, πριν το πραξικόπημα, συμμετείχε σε έρευνες και επιχειρήσεις που διεξήγαγε η Αστυνομία στην Αμμόχωστο και στη Λάρνακα. Το σκοτεινό εκείνο πρωινό της 15
ης Ιουλίου 1974 μετέβη στη Λευκωσία, μαζί με συνάδελφό του, όπου μετέφεραν έναν κρατούμενο στις Κεντρικές Φυλακές. Στη συνέχεια σταματούν για ανεφοδιασμό στο Αρχηγείο Αστυνομίας, όπου και τους επιτέθηκαν οι πραξικοπηματίες. Ο Ανδρέας τραυματίζεται στην κοιλιακή χώρα και μεταφέρεται στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Πάλεψε γενναία με τον θάνατο για 22 ημέρες, ωσότου αφήνει τελικά την τελευταία του πνοή στις 06 Αυγούστου του 1974. Ο Ανδρέας μπορεί εκείνη την ημέρα να πέταξε ψηλά. Το όνομά του όμως έχει μείνει ανεξίτηλα γραμμένο στο χρόνο. Έχει θρονιαστεί στο βάθρο της αιωνιότητας, κερδίζοντας πανάξια μια θέση ανάμεσα σε αυτούς που αξιώθηκαν την αθανασία.
Επιτέλεσες Ανδρέα το ιερό σου καθήκον ως ευσυνείδητος πολίτης της Κύπρου. Επιτέλεσες και το καθήκον σου ως μέλος της Αστυνομίας Κύπρου, επιδεικνύοντας ύψιστο βαθμό αυτοθυσίας και αυταπάρνησης. Απέδειξες με το αίμα της θυσίας σου, τη ρήση του Αισχύλου «Ουκ ανδρός όρκος πίστις, αλλ’ όρκων ανήρ», δηλαδή «δεν κάνουν οι όρκοι αξιόπιστο έναν άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος κάνει αξιόπιστους τους όρκους του». Και εσύ τίμησες με το αίμα σου τον όρκο που έδωσες όταν ενεγράφης στην Αστυνομία Κύπρου. Και εσύ τίμησες στο έπακρο τη διττή αποστολή του Αστυνομικού Σώματος: να προστατεύει την κοινωνία από το έγκλημα και την παρανομία και συνάμα να υπερασπίζεται την πατρίδα και την ελευθερία της όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν.
Τεράστια η παρακαταθήκη για όλους εμάς στην Αστυνομία Κύπρου από τη θυσία σου. Με βάση και αφετηρία αυτή τη βαρύτατη κληρονομιά, έχουμε, σήμερα, ύψιστη υποχρέωση να καταβάλουμε ως Αστυνομία, το άπαν των δυνάμεών μας για την οικοδόμηση μιας απόλυτα ευνομούμενης πολιτείας και ενός σύγχρονου κράτους δικαίου. Ο ρόλος της Αστυνομίας ως ο θεσμός που καλείται να προστατεύει τον πολίτη διασφαλίζοντας την ευνομία και την ευταξία στην κοινωνία, είναι πρωταγωνιστικός στην επίτευξη του υπέρτατου, διαχρονικού και πανεθνικού αυτού στόχου. Στις σημερινές δε, ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες που διέρχεται η ημικατεχόμενή μας πατρίδα, βαρυσήμαντη είναι η αποστολή της Αστυνομίας Κύπρου στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και γαλήνης.
Για να μπορέσουμε να επιτελούμε άψογα την πολυσύνθετη αποστολή που μας εμπιστεύτηκε η πολιτεία· για να εκτελούμε αποτελεσματικά τα πολύμορφα καθήκοντα που έχουμε ταχθεί να φέρουμε εις πέρας, σε ένα ιδιαιτέρως απαιτητικό, πολύπλοκο και πολυσύνθετο εργασιακό περιβάλλον, θα πρέπει να είμαστε εξοπλισμένοι με όλα τα εχέγγυα που διακατείχαν τον ήρωά μας που σήμερα τιμούμε. Οι αρχές και οι αξίες που διέκριναν τον Ανδρέα, όπως περίτρανα αποδεικνύει η στάση ζωής του και η μεγαλειώδης θυσία του, είναι αυτές που θα θέλαμε να έχουν σήμερα όλα ανεξαιρέτως τα μέλη μας. Αυτές τις αρχές κουβαλούσε και η γυναίκα του Ανδρέα, η Αναστασία, η οποία, υπηρέτησε και αυτή επάξια την Αστυνομία. Δυστυχώς, απεβίωσε πέρσι και για πρώτη φορά είναι απούσα στο ετήσιο μνημόσυνό του συζύγου της. Την κληρονομιά, όμως αυτή την συνεχίζουν τα παιδιά του: η Έφη και ο Στέλιος. Η Έφη, μάλιστα, αποτελεί μέλος της Υπηρεσίας μας από το 1995.
Αγαπητή Συνάδελφε, Αγαπητή Έφη,
Στερήθηκες τον πατέρα σου από τεσσάρων ετών. Αυτό όμως δεν σε εμπόδισε να ακολουθήσεις τα χνάρια του και να γίνεις και εσύ αστυνομικός, και να υπηρετείς και εσύ την πατρίδα, και να προσφέρεις και εσύ στην κοινωνία. Η απώλεια του πατέρα σε μια τόσο τρυφερή ηλικία είμαι σίγουρος ότι υπήρξε τεράστια για τις παιδικές σας ψυχές. Είμαι συνάμα, ωστόσο, σίγουρος ότι τόσο εσύ όσο και ο Στέλιος είστε περήφανοι, διότι ο Θεός σας αξίωσε να έχετε ένα πατέρα λεβέντη· διότι του «ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται»· διότι η μνήμη του δεν θα λησμονηθεί ποτέ. Θα αποτελεί πάντοτε, φωτεινό παράδειγμα, πρότυπο αλτρουισμού, ηρωισμού, πατριωτισμού, θάρρους και σθένους για τον κάθε πατριώτη.
Κυρίες και κύριοι,
Η οικογένεια Μιχαηλίδη επιτέλεσε και επιτελεί ακόμη το χρέος της έναντι στην κοινωνία. Ομολογουμένως, ένα κράτος μπορεί να δημιουργήσει πραγματικά γερά θεμέλια, αλλά και να διασφαλίσει συνθήκες ευημερίας και προκοπής για τους πολίτες, όταν θριαμβεύσει η ανιδιοτέλεια, η αλληλεγγύη και το υψηλό αίσθημα ευθύνης έναντι στην πατρίδα και στην κοινωνία.
Όλοι μας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι έχουμε βαρύτατο καθήκον και ύψιστη υποχρέωση, ως ελάχιστο φόρο τιμής και ως δικαίωση προς τους ήρωές μας, να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να προασπιστούμε την πατρίδα και την κοινωνία. Είναι ο μοναδικός δρόμος, που μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερες μέρες, για εμάς και για τις μελλοντικές γενεές.
Αιωνία ας είναι η μνήμη του ήρωά μας Ανδρέα Μιχαηλίδη και η δόξα που τον συνοδεύει.
Σας ευχαριστώ.