Με δέος, απέραντο σεβασμό και βαθιά συγκίνηση προσήλθαμε σήμερα εδώ για να αποτίσουμε τον προσήκοντα και οφειλόμενο φόρο τιμής και αναγνώρισης στον Αστυφύλακα 3535, Ανδρέα Μιχαηλίδη.
Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης έδωσε ό,τι πολυτιμότερο έχει ένας άνθρωπος, το αίμα και την ζωή του, για την Πατρίδα, τη Δημοκρατία και την Ελευθερία.
Το πρωί της 15ης Ιουλίου 1974 ενώ βρισκόταν σε καθήκον στο Αρχηγείο Αστυνομίας, δέχθηκε την άνανδρη επίθεση των πραξικοπηματιών με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά και λίγες ημέρες αργότερα στις 06 Αυγούστου του 1974, να χάσει τη μάχη για τη ζωή.
Αποτελεί για μένα τιμή, προσωπικά, αλλά και ως Αρχηγός Αστυνομίας, να βρίσκομαι στο μικρό χωριό Καλλέπεια, μικρό σε έκταση και πληθυσμό αλλά μεγάλο στην καρδιά και στην ψυχή, και να απευθύνω τον επιμνημόσυνο λόγο για το πανάξιο τέκνο της πατρίδας, Ανδρέα Μιχαηλίδη.
Ο Ανδρέας ήταν ένας φλογερός πατριώτης, που διακρινόταν για την ταπεινότητα και την ευσυνειδησία του. Για μας στην Αστυνομία, είναι φωτεινό παράδειγμα θυσίας και προσήλωσης στο υπέρτατο καθήκον, την προάσπιση της Δημοκρατίας.
Η μικρή Καλλέπεια μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη για τον Ανδρέα Μιχαηλίδη. Γιατί υπήρξε συνεχιστής αγώνων κι άλλων συγχωριανών σας που θυσιάστηκαν στο βωμό της ελευθερίας στην πολυτάραχη νεότερη ιστορία μας: Ένας νεκρός και ένας τραυματίας κατά τη διάρκεια της τουρκανταρσίας του 1964, ένας ακόμα νεκρός το ΄74 ο Κώστας Οικονομίδης, δύο νεκροί κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ένας πολεμιστής κατά τη διάρκεια του Βαλκανικών Πολέμων, συμπληρώνουν τον κατάλογο των ηρώων της κοινότητάς σας.
Θεοφιλέστατε,
Εκπρόσωποι Κοινοβουλευτικών Κομμάτων,
Κύριοι Πρόεδροι των Κοινοτικών Συμβουλίων Καλλέπειας, Μεσόγης, Τσάδας, Μέσα Χωρίου
Εκπρόσωπε του Αρχηγού της Εθνικής Φρουράς
Κυρίες και Κύριοι,
Η γενιά η δική μου μπορεί να μην αγωνίστηκε κατά τη διάρκεια των δραματικών γεγονότων του άφρονος, προδοτικού πραξικοπήματος και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής, ωστόσο, ως παιδιά, σχολικής τότε ηλικίας, βιώσαμε ιδιαίτερα έντονα τις δραματικές εκείνες στιγμές. Τις στιγμές που σημάδεψαν τις ζωές και το είναι μας, που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στην ψυχή και στο μυαλό μας. Το αλάθητο ένστικτο και ο πλούσιος συναισθηματικός κόσμος που μας διέκρινε, ως παιδιά, μας επέτρεπε να αισθανθούμε τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας, τη θλίψη, αλλά και την οργή για τα δεινά που βρήκαν την πατρίδα μας. Τα βλέπαμε και τα συναισθανόμασταν στην απελπισία του συγγενή που έχασε για πάντα το δικό του άνθρωπο στο πονεμένο βλέμμα του γονιού που ανέμενε νυχθημερόν το αγνοούμενο παιδί του. Βλέπαμε και βιώναμε την αγωνία των φίλων και συμμαθητών μας που σπάραζαν για τον αγνοούμενο πατέρα. Γι’ αυτό και υπήρχε, θα έλεγα, μία συλλογική ταύτιση, που μοιραία μάς έχει σημαδέψει για πάντα.
Πέρασαν 44 χρόνια από τότε. Τα γεγονότα του 1974 έχουν αφήσει έντονο το στίγμα τους στην κοινότητα της Καλλέπειας όπως και σε κάθε κοινότητα και σε κάθε κυπριακό σπίτι που έχασε τους δικούς του ανθρώπους. Αυτές τις ημέρες του καλοκαιριού ξυπνούν μαύρες, σκοτεινές μνήμες και θύμησες από τις εφιαλτικές ώρες της δραματικότερης, ίσως, σελίδας της ιστορίας του κυπριακού ελληνισμού. Ξυπνούν συνάμα και αισθήματα υπερηφάνειας, θαυμασμού, δέους, σεβασμού και τιμής για τους νεκρούς μας.
Ανάμεσα τους, ο Ανδρέας Μιχαηλίδης, ο αστυνομικός που υπήρξε απόλυτα συνεπής απέναντι στην εθνική του ευθύνη και υποχρέωση που εκδήλωσε, στον υπέρτατο βαθμό, την αγάπη του προς τον τόπο, την πατρίδα και τον συνάνθρωπο.
Ο Ανδρέας γεννήθηκε στην Καλλέπεια της Πάφου τον Αύγουστο του 1946 και ήταν ένα από τα έντεκα παιδιά του Νίκου και της Ευθυμίας. Αφού συμπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία εντάχθηκε στις τάξεις της Αστυνομίας ως Ειδικός Αστυνομικός, ενώ το 1968 νυμφεύτηκε την αγαπημένη του Αναστασία Αυγουστή. Με την Αναστασία απέκτησαν δύο παιδιά, την Έφη και τον Στέλιο, τα οποία υπεραγαπούσε. Η αγάπη του για την οικογένειά του ήταν τόσο μεγάλη, όσο και η αγάπη του για την πατρίδα. Η ανατροφή του εξάλλου από τους γονείς του, ήταν τέτοια που δεν του άφηνε περιθώρια για το αντίθετο. Από παιδί έμαθε να αγαπά, να τιμά και να υπερασπίζεται την πατρίδα και τους προγόνους του. Και έκανε πράξη την επιταγή των προγόνων του: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον». Και γι’ αυτό το υψηλό ιδανικό, την πατρίδα του, έθετε σε κίνδυνο, πολλές φορές, τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του. Το 1973 αποσπάστηκε στο Εφεδρικό και κλήθηκε να υπερασπιστεί τον Πρόεδρο Μακάριο. Η ζωή και η καθημερινότητά του, δεν ήταν καθόλου εύκολη, αφού επανειλημμένως δεχόταν απειλές, γεγονός που τον ανάγκαζε να μετακομίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σε διάφορες περιοχές της Κύπρου. Παρ΄ όλα αυτά, η αντιστασιακή του δράση συνεχίστηκε. Πριν από το πραξικόπημα, πήρε μέρος σε έρευνες και επιχειρήσεις που διεξήγαγε η Αστυνομία στην Αμμόχωστο και στη Λάρνακα. Στις 15 Ιουλίου, 1974 μετέφερε μαζί με ένα συνάδελφο του, έναν κρατούμενο στις Κεντρικές Φυλακές, όπου σε στάση για ανεφοδιασμό στο Αρχηγείο Αστυνομίας, δέχθηκαν επίθεση από τους πραξικοπηματίες. Ο Ανδρέας τραυματίστηκε σοβαρά στην κοιλιακή χώρα και μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου έδωσε άνιση μάχη με το θάνατο, μέχρι τις 6 Αυγούστου, όπου άφησε την τελευταία του πνοή.
Από εκείνη τη μέρα ο Ανδρέας πέρασε στην αιωνιότητα. Το όνομα του γράφτηκε με χρυσά γράμματα στις σελίδες της ιστορίας. Γιατί εκείνες τις μαύρες και τραγικές μέρες για τον τόπο μας, αυτός κέρδισε πανάξια μια θέση ανάμεσα σε αυτούς που αξιώθηκαν την αθανασία.
Ο συνάδελφος Ανδρέας Μιχαηλίδης, όχι μόνο επιτέλεσε, στο ακέραιο, το χρέος του απέναντι στην πατρίδα, αλλά έμεινε πιστός και αφοσιωμένος στο καθήκον του απέναντι στην Υπηρεσία, απέναντι στην Αστυνομία Κύπρου. Επέδειξε απαράμιλλο θάρρος, τόλμη, γενναιότητα και υψηλή αίσθηση επαγγελματικής αφοσίωσης και προσήλωσης προς την Υπηρεσία, την οποία τάχθηκε να υπηρετεί και να τιμά μέχρι το τέλος της ζωής του. Και υπηρέτησε, τόσο την Υπηρεσία όσο και τους συνανθρώπους του, επάξια με τίμημα ότι πολυτιμότερο είχε, την ίδια του τη ζωή.
Έθεσε υπεράνω της ζωής του το δημόσιο συμφέρον, το συμφέρον του λαού μας. Αυτό που η πολιτεία του εμπιστεύτηκε να φυλάει, να υπερασπίζεται και να προστατεύει, ως κόρη οφθαλμού. Ορκίστηκε πίστη και σεβασμό στο Σύνταγμα και στη διατήρηση της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Δημοκρατίας της Κύπρου. Και έκανε πράξη τα λόγια, και μετουσίωσε τα γραφόμενα, και έγινε έμπνευση, παράδειγμα και πρότυπο για όλους εμάς, ήλιος λαμπρός, να μας φωτίζει μες στα σκοτάδια.
Οι αρχές και οι αξίες που διέκριναν τον Ανδρέα, όπως περίτρανα αποδεικνύουν η στάση ζωής του και η μεγαλειώδης θυσία του, είναι αυτές που θα θέλαμε να έχουν σήμερα όλα ανεξαιρέτως τα μέλη μας. Αυτές τις αρχές κουβαλούσε και η γυναίκα του Ανδρέα, η Αναστασία, η οποία, υπηρέτησε και αυτή επάξια την Αστυνομία. Την κληρονομιά, όμως αυτή την συνεχίζουν τα παιδιά του: η Έφη και ο Στέλιος. Η Έφη, μάλιστα, αποτελεί ενεργό μέλος της Υπηρεσίας μας από το 1995.
Αγαπητή Συνάδελφε, Αγαπητή Έφη,
Παρά το γεγονός ότι στερήθηκες τον πατέρα σου από την τρυφερή ηλικία των τεσσάρων ετών, αυτό δεν σε εμπόδισε να ακολουθήσεις τα χνάρια του και να γίνεις και εσύ αστυνομικός, και να υπηρετείς την πατρίδα. Αναμφίβολα, η απώλεια του πατέρα, πλήγωσε ανεπανόρθωτα τις παιδικές σας ψυχές και το κενό που άφησε, υπήρξε δυσαναπλήρωτο. Υπήρξε όμως φάρος και οδηγός στη ζωή σας. Το καλύτερο παράδειγμα που θα μπορούσατε να ακολουθήσετε. Ένας πατέρας για τον οποίο είμαι σίγουρος ότι τόσο εσύ όσο και ο Στέλιος είστε περήφανοι. Ο Θεός σας αξίωσε να έχετε ένα πατέρα λεβέντη ένα πατέρα παλληκάρι που κέρδισε επάξια μια θέση ανάμεσα στις πιο λαμπρές και ηρωικές μορφές της ιστορίας του κυπριακού ελληνισμού. Και πως αλλιώς, να μην αποτελεί παράδειγμα για τα ίδια του τα παιδιά, όταν αποτελεί παράδειγμα και πρότυπο και για τη σημερινή αλλά και για τις μελλοντικές γενιές αστυνομικών; Παράδειγμα και πρότυπο, που ως Αρχηγός Αστυνομίας επικαλούμαι κάθε φορά όταν καθηκόντως απευθύνομαι σε νεοπροσληφθέντες συναδέλφους. Τους καλώ να εμπνευστούν και να παραδειγματιστούν από την αγάπη για την πατρίδα, την αφοσίωση στη Δημοκρατία και την Αστυνομία και τη θυσία του Ανδρέα και των άλλων αστυνομικών που έδωσαν τη ζωή τους στο καθήκον.
Κυρίες και Κύριοι,
Η θυσία των ηρώων μας παραμένει μέχρι σήμερα αδικαίωτη. Η μνήμη τους, ωστόσο, διαρκεί και θα διαρκεί ως ασίγαστη φωνή της συλλογικής μας συνείδησης, ως φωνή εγρήγορσης στο ατομικό και συλλογικό υποσυνείδητό μας να εκπληρώσουμε το χρέος μας προς αυτούς και την πατρίδα. Όλοι μας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, έχουμε βαρύτατο καθήκον και ύψιστη υποχρέωση, ως ελάχιστο φόρο τιμής και ως δικαίωση προς τους ήρωες μας, να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να προασπιστούμε την πατρίδα και την κοινωνία. Είμαστε χρεωμένοι από την ιστορία να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια ενωμένη, ελεύθερη, δημοκρατική και ευημερούσα Κύπρο. Να παραδώσουμε μια πατρίδα που να εμπνέει στους πολίτες της, σιγουριά και εμπιστοσύνη για το σήμερα και το αύριο. Μια πατρίδα στην οποία να σχεδιάζουμε το μέλλον μας σε συνθήκες ειρήνης, αξιοπρέπειας και ασφάλειας.
Αλίμονο λοιπόν, αν ξεχάσουμε αυτούς που ανοίξανε τις πύλες. Αλίμονο αν ξεχάσουμε το κλάμα, τον ξεριζωμό και του αγνοουμένου τη μάνα, του σκοτωμένου το παιδί. Μα και αλίμονο αν δεν μονιάσουμε. Θαρρώ θα είμαστε οι τελευταίοι απόγονοι του Τεύκρου σε αυτό τον τόπο.
Για εμάς, ως Αστυνομία θα έλεγα ότι η άψογη επιτέλεση του λειτουργήματός μας, ως επίσης η ενσυνείδητη και πλήρης προσήλωση στην αποστολή μας, συνιστά το καλύτερο μνημόσυνο, καθώς και την ελάχιστη ανταπόδοση έναντι στον αγώνα και στη θυσία όλων των παλληκαριών που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Το οφείλουμε στους ήρωές μας, αλλά και στις τωρινές και επερχόμενες γενιές να λειτουργούμε ως ένας ισχυρός μηχανισμός άμυνας και προστασίας των πολιτών ενάντια σε φαινόμενα σοβαρού και οργανωμένου εγκλήματος, διαφθοράς και διαπλοκής, προάγοντας αρχές, αξίες και ιδανικά που τόση ανάγκη έχει σήμερα η κοινωνία μας και που με τον αγώνα και τη θυσία του υπέδειξε ο ήρωας τον οποίο τιμούμε σήμερα.
Αιωνία ας είναι η μνήμη του ήρωά μας Ανδρέα Μιχαηλίδη και η δόξα που τον συνοδεύει.